این تصویر را باز آلدرین٬ یکی از سه فضانورد مأموریت آپولو۱۱  پس از پیاده‌روی بر سطح ماه از نیل آرمسترانگ گرفته است.

در بعدازظهر گرم ۲۰ام جولای ۱۹۶۹ همه حاضرین در مرکز کنترل زمینی واقع در هیوستن به صدای نامفهوم و همراه با خش‌خش فرمانده پرواز٬ نیل آرمسترانگ که از نزدیکی سطح ماه به زمین رسیده بود با توجه کامل گوش فرا می‌دادند. این چند دقیقه آخر در آن سالن بزرگ هیچ مولکول اکسیژنی مصرف نشده بود. انگار همه را منجمد کرده بودند. نیل آرمسترانگ مجبور شده بود برای پرهیز از فرود در یک گودال برخوردی٬ کنترل ماه‌نشین ایگل را از حالت اتوماتیک خارج کرده و خود به خلبانی مشغول شود. اما فرایند فرود خیلی طولانی شده بود و هر لحظه امکان اتمام سوخت ایگل می‌رفت. نفس‌ها در سینه حبس بود تا اینکه صدای خونسرد نیل آرمسترانگ از ۴۰۰ هزار کیلومتر دورتر پیامی آورد که: "هیوستن٬ اینجا پایگاه ترانکیولیتی (دریای آرامش٬ نام بخشی از سطح ماه می‌باشد) . ایگل فرود آمده است." ناگهان غریو شادی همه سالن را منفجر کرد. اشک‌های شوق سرازیر شدند و همه ‌دیدند که چگونه آرزویی به ظاهر محال و دست نیافتنی به واقعیتی بزرگ و تاریخ‌ساز تبدیل شده است.

چند ساعت بعد از آن حدود ۵۰۰ میلیون انسان از سرتاسر سیاره زمین به طور مستقیم و از گیرنده‌های تلویزیونی خود شاهد بودند که فرمانده مأموریت آپولو۱۱، نیل آرمسترانگ به عنوان اولین انسان زمینی پا بر سطح جسم سماوی دیگری غیر از زمین می‌گذارد (فیلم فرود انسان بر ماه گم شده است!) و شنیدند که او گام کوچک خود را به جهشی بزرگ برای بشریت تشبیه می‌کند.

آرمسترانگ و فضانورد همراهش باز آلدرین حدود دو ساعت و نیم بر سطح ماه قدم زدند٬ عکس گرفتند٬ نمونه‌برداری کردند٬ تجهیزات علمی نصب کردند و پرچم کشورشان را برافراشتند که پیغامی مستقیم به کرملین نیز محسوب می‌شد. حال آمریکا می‌توانست با سرافرازی خاطرات تلخ تمام عقب‌افتادگی‌های فضایی خود را از رقیب شرقی در رقابتی بزرگ و نفس‌گیر که مسابقه فضایی نام گرفته بود٬ فراموش کند.

دو فضانورد آمریکایی سپس سوار بر ماژول برگشت٬ به مدار ماه٬ جایی که سومین همسفرشان٬ فضانوردی به نام مایکل کالینز٬ سوار بر ماژول مدارگرد انتظار آنها را می‌کشید٬ پرواز کردند. آنها از خود ردپاهای فراوان٬ تجهیزات علمی نصب شده و قرارگاه فرودی که بر یکی از پایه‌هایش پلاکی به یادبود نصب شده بود را بر سطح ماه جای گذاشتند. در این پلاک برای آیندگان نوشته شده است: "اینجا مردانی از سیاره زمین برای نخستین بار قدم بر سطح ماه گذاشتند. ما در صلح آمدیم٬ برای همه بشریت . "

پلاک آپولو ۱۱ را سه فضانورد این مأموریت و ریچارد نیکسون پرزیدنت وقت ایالات متحده آمریکا امضا کرده بودند. تصویر بزرگتر

نیل آلدن آرمسترانگ٬ فرمانده این مأموریت فضایی به مقصد ماه٬ در پنجم اوت سال ۱۹۳۰ در شهری کوچک در ایالت اوهایو به دنیا آمد. او عاشق پرواز بود و شاید نزدیکی منزل پدری وی با یک فرودگاه محلی در این امر بی‌تأثیر نبوده باشد. نیل در سن ۱۶ سالگی گواهینامه پرواز با هواپیما داشت و در سن  ۱۷ سالگی به عنوان دومین عضو از خانواده آرمسترانگ‌ها به ادامه تحصیل در مقاطع عالی مشغول شد. علاقه وافر نیل به پرواز او را به تحصیل در رشته مهندسی هوافضا در دانشگاه پوردئو واداشت. سپس او وارد حرفه خلبانی گردید و به عنوان خلبان آزمایشی مشغول به کار شد.

نیل آرمسترانگ و دیوید اسکات٬ دو فضانورد مأموریت فضایی جمینی۸ منتظر خروج از سفینه فضایی خود هستند.

پروازهای متعدد با هواپیماهای فوق مدرن آن روزها از جمله پروازهای ارتفاع بالا با هواپیمای X15  از او فردی شاخص ساخته بود تا بدون هیچ شک و تأملی در لیست اولین کاندیداهای فضانوردی ایالات متحده آمریکا قرار گیرد. نیل آرمسترانگ قبل از اینکه در سال ۱۹۶۹ طی مأموریت آپولو۱۱ قدم تاریخی خود را بر سطح ماه بگذارد٬ با فضاپیمای جمینی۸ نیز پرواز کرده بود و در مأموریت جمینی۱۱ نقش کنترل‌کننده پرواز را بر عهده داشت. کنترل‌کننده‌های پرواز تنها کسانی بودند که اجازه داشتند با فضانوردان در فضا ارتباط رادیویی برقرار نمایند. بدون شک سفر نیل آرمسترانگ به ماه و قدم زدن بر سطح آن و به دست آوردن عنوان اولین انسانی که چنین شانسی را به دست آورده است٬ بزرگترین و به یاد ماندنی‌ترین خاطره این خلبان٬ فضانورد٬ مهندس و استاد دانشگاه می‌باشد. اما این روزها بسیاری این رویداد بزرگ علمی سیاره زمین را به باد تهمت جعلی بودن گرفته‌اند.

زمانی که به ادعای رسانه‌ها بالغ بر ۵۰۰ میلیون نفر در سراسر دنیا به طور مستقیم قدم گذاشتن نیل آرمسترانگ را بر سطح ماه تماشا می‌کردند و اشک شوق در چشمهایشان حلقه زده بود و غرور و افتخار وجودشان را در بر گرفته بود، عده‌ای نیز چشمهایشان را تنگ کرده و با بدبینی به آنچه پخش می‌شد به چشم یک نمایش تلویزیونی نگاه می‌کردند. آنها از خود می‌پرسیدند که چطور امکان دارد کشوری که در سال ۱۹۶۱ به سختی می‌توانست یک میمون به فضا بفرستد امروز و بعد از گذشت تنها ۸ سال دو مرد بالغ را با آنهمه تجهیزات بر سطح ماه فرود آورده است؟

اما به دور از همه این هیاهوها آنچه دانش فضایی را واداشت تا مختصری از فضانورد نامی و چهره شهیر جهان فضانوردی٬ نیل آرمسترانگ بنویسد همانا جشن ۸۰ سالگی او بود. آرمسترانگ  چه به کمک حدود ۴۰۰ هزار همکار مدیریتی٬ فنی و خدماتی خود در ناسا موفق به قدم زدن بر سطح ماه شده باشد و چه به عنوان یک هنرمند در یک نمایش باشکوه تلویزیونی به منظور بازسازی دروغین سفر به ماه شرکت کرده باشد٬ موجبات جوانه زدن میلیونها میلیون نهال کوچک امیدی در قلبهای مشتاق گردیده است که امروزه و بعد از حدود ۴۰ سال به درختان تنومند دانایی و توانایی تبدیل شده‌اند. پروژه عظیم آپولو بدون شک مرزهای دانش و فناوری دوران خود را به یک باره چندین پله به جلو راند و این٬ نکته ارزشمند و آموزنده این مأموریت بزرگ فضایی است.

بسیاری را عقیده بر این است که  مسابقه بزرگ فضایی بین دو ابرقدرت آن زمان (ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی) که با پرواز تاریخی اسپوتنیک۱ آغاز شده بود٬ در لحظه قدم نهادن نیل آرمسترانگ بر سطح ماه پایان یافت. برنده این مسابقه بزرگ هر کدام از طرفین که بوده باشد٬ دست‌آوردهای بزرگ آن برای همه بشریت به ارث باقی مانده است.

دانش فضایی برای نیل آرمسترانگ٬ این فضانورد بزرگ بهترین‌ها را آرزو دارد.

نیل آرمسترانگ٬ فرمانده مأموریت فضایی آپولو۱۱ در حال کار در کنار ماه‌نشین ایگل
 

نوشته شده در دو شنبه 3 بهمن 1390برچسب:,ساعت توسط احسان|